این دریل دارای سه نظام ساده (آچارخور) با قابلیت کار با مته 1.5 تا 13 میلی‌متر را دارد. نام این محصول شرکت توسن (0081D Plus ) نام دارد. سیستم چکشی این محصول کمک زیادی به نفوذ و پیشروی مته در سطوح مختلف می‌کند. همچنین با داشتن سیستم ضربه زن، حالت چکشی مانندی را در پشت مته هنگام سوراخکاری فراهم می‌کند و همین مساله شرایط نفوذ مته را با سرعت بالاتری در اجسام سخت مانند سنگ و آجر ایجاد می‌کند. 0081D Plus دارای یک گیربکس قوی و کارآمد است که مجهز به مکانیزم تعویض دور به صورت مکانیکی با استفاده از یک شستی است.

از دیگر ویژگی‌های این محصول می‌توان به موتور پرقدرت آن اشاره کرد. موتوری با توان 1050 وات می‌تواند سرعت گردش آزادی بین 1200 تا 2800 دور در دقیقه را فراهم کند. 0081D Plus مجهز به سیستم خنک کنندگی با فن کارآمد است که مانع از گرم شدن بیش از حد دریل می‌شود. دسته ضد عرق و نرم با فرم ارگونومیک این دریل باعث می‌شود تا کار کردن با آن بسیار ساده باشد.

مکانیزم دریل کردن ‌از نخستین ابداعاتی است که انسان‌ها جهت ایجاد سوراخ و حفره در مواد و اجسام با هدف ساخت امکانات و وسایل خود به‌کار بردند؛ شاید پیشینه‌ی ساخت اولین دریل‌ها به مصر قدیم باز گردد. نخستین دریل الکتریکی توسط «آرتور-جیمز آرنوت» درسال 1889 ساخته شده است. اما نخستین دریل‌های الکتریکی با ظاهر امروزی در اوایل قرن بیست‌ام ساخته شدند. ساخت دریل‌های با ابعاد منطقی و قابل حمل در این دوران باعث پیشرفت صنایع کوچک و بهبود کسب و کار شد. بعدها در ادامه‌ی راه توسعه این ابزار، گونه‌های چکشی و شارژی آن هم ساخته شدند.

قسمت‌های اصلی یک دریل الکتریکی عبارتند از: موتور، سه نظام و باتری (در صورت وجود). عموما توان بالاتر به معنای قدرت سوراخ‌کاری بالاتر دریل است. در دریل‌های برقی کاربر می‌تواند با مشاهده‌ی مشخصات توان الکتریکی که روی دستگاه ثبت شده، از قدرت سوراخ‌کاری دستگاه مطلع شود. اما در دریل‌های شارژی می‌تواند از روی ولتاژ باتری آن‌ها حدود قدرت را پیش‌بینی کند که این رویه دقت نسبتا پایینی هم دارد.